Nummer22/00467

Zitting 10 oktober 2023

Inleiding

1. Het gerechtshof Amsterdam heeft de verdachte bij arrest van 17 februari 2014 met toepassing van art. 416 lid 2 Sv niet-ontvankelijk verklaard in het hoger beroep tegen het vonnis van de politierechter in de rechtbank Amsterdam van 4 maart 2013.

2. Namens de verdachte hebben J.L. Baar en M.M. Kuyp, beiden advocaat te [plaats] (Noord-Holland), één middel van cassatie voorgesteld.

Het middel

3. Het middel bevat de klacht dat het recht op vervolging inmiddels is verjaard. Daartoe wordt aangevoerd dat uit de cassatiestukken niet volgt dat na 17 februari 2014 en voor 20 mei 2022, althans voor 3 februari 2022, een daad van vervolging heeft plaatsgevonden.

4. Het arrest van het hof houdt over het procesverloop het volgende in:

5. De nadere terechtzitting van het hof Amsterdam werd gepland op 17 februari 2014. Een akte van uitreiking van de dagvaarding van de verdachte om te verschijnen op die nadere terechtzitting vermeldt dat deze op 19 december 2013 is uitgereikt aan de griffier van de rechtbank Amsterdam, omdat van de verdachte geen woon- of verblijfplaats in Nederland bekend was.n

Uit de ID-staat SKDB van 18 december 2013 blijkt dat de verdachte per 28 december 2012 is “Vertrokken Onbekend Waarheen”.

Een tweede akte van uitreiking houdt in dat op 24 december 2013 is getracht de dagvaarding aan de verdachte uit te reiken op het adres [a-straat 1] te [plaats] , welk adres de verdachte ter terechtzitting van 21 november 2013 had opgegeven als zijn adres per 1 december 2013.n

Zie het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep van 21 november 2013. Dat adres is overigens niet terug te vinden in de zich in het dossier bevindende ID-staten SKDB van de verdachte.

De dagvaarding kon echter niet worden uitgereikt, omdat er niemand op het adres werd aangetroffen. Tot slot is op 16 januari 2014 nog een poging tot uitreiking gedaan op de laatst opgegeven woon- of verblijfplaats volgens de ID-staat SKDB van 30 januari 2014 aan de [b-straat 1] te [plaats] , maar ook die mislukte. De dagvaarding voor de nadere terechtzitting in hoger beroep van 17 februari 2014 is dus niet in persoon aan de verdachte betekend. Uit de stukken blijkt verder dat de aankondiging van de nadere terechtzitting aan de raadsman van de verdachte (S.D. Kurz) is meegedeeld per brief op 31 december 2013 en op 14 januari 2014. Ook het arrest van 17 februari 2014 is aan deze raadsman gestuurd. Op 21 november 2013, tijdens de eerste zitting in hoger beroep was S.D. Kurz geschorst als advocaat, zo blijkt uit het dossier. Uit een conclusie van mijn toenmalige ambtgenoot Bleichrodt (ECLI:NL:PHR:2015:1898) kan worden afgeleid dat mr. Kurz op 13 januari 2013 is geschorst en op 23 mei 2014 van het tableau is geschrapt.

6. Uit het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep van 17 februari 2014 blijkt dat de verdachte daar niet is verschenen. Het hof heeft de verdachte bij arrest van 17 februari 2014 niet-ontvankelijk verklaard in zijn hoger beroep en daartoe het volgende overwogen:

7. Op 14 februari 2022 is namens de verdachte beroep in cassatie ingesteld tegen het arrest van het hof. In de volmacht tot het instellen van cassatie, die aan de cassatieakte is gehecht, merkt de raadsman op dat het arrest van het hof van 17 februari 2014 “op 3 februari 2022 aan cliënt ter hand [is] gesteld”. Nu uit de stukken van het geding niet blijkt van een omstandigheid waaruit voortvloeit dat de verdachte voor 3 februari 2022 bekend was met het arrest van 17 februari 2014, moet het er – gelet op art. 432 lid 2 en 3 Sv – voor worden gehouden dat het cassatieberoep tijdig is ingesteld.

8. Dan kom ik te spreken over de vermeende verjaring. Voor de aan de verdachte bij inleidende dagvaarding tenlastegelegde ‘belaging’ geldt een verjaringstermijn van zes jaren (vgl. art. 70, eerste lid aanhef en onder 2º in verbinding met art. 285b Sr). Uit de volmacht tot het instellen van cassatie leid ik af dat de mededeling van het arrest van 17 februari 2014 op 3 februari 2022 aan de verdachte is uitgereikt. Omdat uit de stukken van het geding niet blijkt dat er in de zes jaren voorafgaand aan 3 februari 2022 enige daad van vervolging is verricht, lijken de stellers van het middel op het eerste gezicht een punt te hebben,

9. Toch faalt het middel. In cassatie worden namelijk geen klachten geformuleerd tegen de niet-ontvankelijkverklaring door het hof en evenmin zie ik redenen voor ambtshalve cassatien

Bijvoorbeeld: niet-naleving van art. 51 Sv (oud), thans art. 48 Sv leidt niet tot ambtshalve cassatie door de Hoge Raad, zie HR 28 oktober 2003, ECLI:NL:HR:2003:AL3529.

, zodat er van uit moet worden gegaan dat die beslissing van het hof terecht is. Het in stand blijven van die beslissing brengt (als het ware met terugwerkende kracht) mee dat het vonnis van de politierechter van 4 maart 2013 op diezelfde datum onherroepelijk is geworden.n

Zie HR 4 mei 2004, ECLI:NL:HR:2004:AO5711, r.o. 3.2 en HR 14 februari 2023, ECLI:NL:HR:2023:174, NJ 2023/174, m.nt. N. Jörg, r.o. 3.2.

Dat er na de niet-ontvankelijkverklaring in hoger beroep een periode van meer dan zes jaren is verstreken waarin niets met de zaak is gebeurd, doet niet af aan de als gevolg van de niet-ontvankelijkverklaring in hoger beroep ingetreden onherroepelijkheid van het vonnis in eerste aanleg. Daarom kan van (vervolgings)verjaring in de periode na het arrest van het hof van 17 februari 2014 geen sprake zijn.n

Vgl. HR 4 mei 2004, ECLI:NL:HR:2004:AO5711, r.o. 3.2; HR 25 januari 2022, ECLI:NL:HR:2022:64, NJ 2022/107, m.nt. N. Jörg, r.o. 4.2; HR 20 december 2022, ECLI:NL:HR:2022:1906, r.o. 2.2; HR 14 februari 2023, ECLI:NL:HR:2023:174, NJ 2023/139, m.nt. N. Jörg, r.o. 3.2. In deze arresten ging het steeds om de vraag of een te late betekening van de verstekmededeling na een in stand blijvende niet-ontvankelijkverklaring in hoger beroep kan leiden tot een overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in art. 6 EVRM.

Slotsom