Nederlandse campingeigenaren installeren steeds vaker camera’s met gezichtsherkenningstechnologie op hun terrein. Zo willen ze ervoor zorgen dat alleen gasten toegang hebben tot het zwembad en andere faciliteiten. Privacyexperts vinden dat campings met deze maatregel veel te ver gaan. Dat blijkt uit onderzoek van RTL Nieuws.
Vakantiepark Julianahoeve in Renesse is één van de campings die gezichtsherkenningstechnologie inzet. Dat werkt als volgt. Campinggasten maken via een app een profiel aan waar ze een foto van zichzelf uploaden. Bij het zwembad staat een paaltje waar ze de foto laten zien. Als deze wordt herkend, gaat de deur naar het zwembad open en kunnen gasten hier lekker ontspannen.
Campingeigenaar Sandy Troost vertelt dat ze met gezichtsherkenning is begonnen om mensen die niet op de camping verblijven te weren uit het zwembad. “We willen echt wel zorgen dat er geen overbelasting van het zwembad komt, of dat er mensen van buitenaf komen zwemmen zodat je geen plaats meer hebt voor je eigen gasten. Daarom is het heel belangrijk dat er een goede toegangscontrole is”, zo motiveert ze de keuze om met camera’s met gezichtsherkenning te werken.
Op de vraag of een polsbandje hiervoor niet voldoende was, antwoordt Troost dat deze kunnen worden doorgegeven. “We willen echt weten wie in dat zwembad is. Daarvoor moesten we dus voor een persoonsgebonden item kiezen.”
De gasten die RTL Nieuws spreekt zijn positief over het initiatief. Privacyexperts daarentegen waarschuwen voor de gevolgen voor onze privacy en veiligheid. De Autoriteit Persoonsgegevens stelt dat de inzet van camera’s met gezichtsherkenning vrijwel altijd verboden is.
Er zijn twee uitzonderingen waarop het wel mag: als gezichtsherkenning noodzakelijk is voor beveiliging of authenticatie, en als een bedrijf of organisatie toestemming heeft van de mensen die zij filmen. “Om te bepalen of u een noodzaak heeft, moet u een afweging maken of uw gebouw, gebied of systeem zó goed beveiligd moeten zijn dat dit niet anders kan dan door (alleen) camera’s met gezichtsherkenning te gebruiken”, zo stelt de toezichthouder.
Europese privacywetgeving zegt dat gezichtsherkenning alleen gebruikt mag worden als mensen daarvoor expliciet toestemming geven. Tevens moet er een alternatief zijn voor mensen die er geen gebruik van willen maken. Tot slot mogen campings de biometrische gegevens van campinggasten niet bewaren: deze moeten direct na hun vertrek gewist worden.
Frederik Zuiderveen Borgesius, hoogleraar digitale veiligheid aan de Radboud Universiteit, vindt het onwenselijk dat campings gezichtsherkenning inzetten voor hun gasten. “Het laat mensen wennen aan best vergaand cameratoezicht. Wat we zeker niet willen is dat we over een aantal jaar de situatie hebben dat er overal in de stad en op straat camera’s hangen met gezichtsherkenning. Dan kun je niet meer in vrijheid en anoniem over straat lopen.”
Jaap-Henk Hoepman, hoofddocent digitale veiligheid aan de Radboud Universiteit, is bang dat de inzet van gezichtsherkenning steeds verder normaliseert. “Als je het op de camping doet, waarom dan ook niet op je werk of in de trein? De vraag is wat het groeiende gebruik hiervan doet voor de lange termijn. Ik snap als camping dat je maatregelen moet nemen, maar ik vraag me af wat de toegevoegde waarde van deze techniek is”, zo zegt hij.
Verder wijzen tegenstanders op de gevaren voor een datalek. Als foto’s en gegevens van vakantiegangers in de handen van criminelen terechtkomen, kunnen deze vervolgens op sociale media of elders op internet geplaatst worden. Een andere mogelijkheid is dat deze data gebruikt worden voor criminele activiteiten, zoals phishing of identiteitsfraude.
Troost zegt de zorgen van de privacyexperts te begrijpen, maar zegt tegelijkertijd dat de techniek ons inhaalt. “We lopen allemaal op straat, overal hangen camera’s, je bent niet meer anoniem op pad. We hebben heel goed onderzocht of dit veilig is en dat is ons wel gegarandeerd.”
