In juli is Ruben Joachim Veenhuysen begonnen als Corporate Privacy Officer van de Universiteit Maastricht. Ruben heeft twintig jaar gewerkt als advocaat op het gebied van intellectueel eigendomsrecht en privacy. De redactie van Pont | Data & Privacy Web ging met hem in gesprek om zijn nieuwe stap in zijn carrière te bespreken.
Allereerst omdat ik mijn langgekoesterde droom om advocaat IE-recht te worden had bereikt en het uiteindelijk niet de voldoening gaf, die ik die rol had toegedicht.
Verder was ik er aan toe om het ‘harnas’ van de dienstverlener af te gooien en ben ik op zoek gegaan naar een uitdaging met een meer maatschappelijke rol, na ruim 20 jaar in de zakelijke/commerciële dienstverlening te hebben gewerkt.
De zakelijke/commerciële rollen die ik heb vervuld hebben mij veel geleerd, in verscheidene opzichten. Alle bagage heb ik meegenomen naar en kan ik, in meerdere of mindere zin, gebruiken in mijn huidige rol.
Om een concreet en misschien meest in het oog springend voorbeeld te noemen: creativiteit. Vooral in mijn rol als advocaat heb ik geleerd om naar oplossingen te zoeken en daarbij ook meer dan eens met ‘out-of-the-box’ oplossingen te komen. In mijn huidige rol, waarin ik weliswaar meer als beleidsmaker functioneer en dus naar de grote lijnen moet kijken, is het ook al voorgekomen dat mij is gevraagd om mee te denken met en te kijken naar concrete, operationele vraagstukken, waarbij ik zo nu en dan met een wat creatiever en niet meteen voor de hand liggend voorstel ben gekomen om de vraag te beantwoorden.
De meest zichtbare en ook wel urgente ontwikkeling is die van het gebruik van kunstmatige intelligentie binnen beide domeinen (onderwijs en onderzoek). Ik vind dat alle nieuwe ontwikkelingen met interesse en nieuwsgierigheid moeten worden benaderd. De kern van een instelling als de universiteit is immers het brengen van vooruitgang en vernieuwing, zoals dat het doel is van alle onderwijsinstellingen. Het zou dan vreemd zijn om de vernieuwing van kunstmatige intelligentie te gaan verbieden.
Zoals bij iedere vernieuwing is het wel belangrijk om ook oog te hebben voor de ‘minder positieve’ of, zo je wilt, risicovolle kanten ervan. En waar nodig maatregelen te nemen om die risico’s zichtbaar te maken en ze in te perken. Zo heeft ook de vinding en ontwikkeling van het internet de nodige minder positieve kanten: het biedt immers de mogelijkheid om op grote schaal en ongecontroleerd gegevens van personen te verspreiden, wat kan leden tot aantasting van de rechten en vrijheden van die personen. Het is aan ons mensen dan om diegenen die van die mogelijkheden een business model willen maken wakker te schudden, een spiegel voor te houden en te confronteren met de vraag of dat de manier is hoe we met elkaar willen omgaan. Mijn antwoord op die vraag is dat we dat niet moeten willen, omdat het respecteren van elkaars rechten en vrijheden het uitgangspunt is.
Ik ben mijn werkzaamheden begonnen met voor nu als voornaamste uitdaging het duidelijk maken aan, om te beginnen, collega’s, onderzoekers en studenten dat het ‘zorgvuldig omgaan met persoonsgegevens’ niet zozeer een kwestie is van ‘het moeten voldoen aan verplichtingen uit de AVG, als wel het volgen van bepaalde basis principes/omgangsvormen. Daarom houd ik me ook graag vast aan het motto: “we doen het, niet omdat het moet, maar omdat het kan en we het willen”.
Ik zie het als een maatschappelijke verantwoordelijkheid om behoedzaam om te gaan met de persoonsgegevens van anderen. Dat draag ik graag uit en ik hoop anderen er ook op die manier naar te kunnen laten kijken, zodat het wat minder ‘zwaar’ en niet meer als verplichting wordt ervaren.
Ik denk iets met een nog creatievere inslag als acteur of muzikant. Ook dan mag je een boodschap overbrengen en dat is toch wel wat ik graag doe. Wellicht een beetje de pastoor in me, wat enkele van mijn voorouders ook waren;)
Er zijn meerdere bekende of minder bekende publicaties die ik met interesse heb gelezen, geluisterd of bekeken.
‘Je hebt wel iets te verbergen’ van Maurits Martijn en Dimitri Tokmetzis is natuurlijk een wereldbekend boek en vond ik erg goed en verhelderend.
Ik luister regelmatig en met veel plezier naar de uitzendingen/podcasts van Nexus (via BNR en gemaakt door Ben van der Burg, Joe van Burik en ook regelmatig met Lisette Meij als panellid), waarin nieuwe ontewikkelingen worden besproken en becommentarieerd.
Misschien wat minder voor de hand liggend, maar wat ik recent wel met plezier heb gekeken zijn de afleveringen van Black Mirror op Netflix: vooral de aflevering “Joan is Awful’ geeft een mooie kijk op wat de inbreuk op de privacy ook tot gevolg kan hebben.
